تمام دیروز رو برف بارید... و امروز هم از اون روزاییه که یه کار مهم دارم اما حوصله ی انجامش رو ندارم.درعوض نشستم پشت سیستم و با آسودگی خاطر تمام دارم مینویسم. و البته مهم ترین نیازمم برای انجام کار مربوطه داشتن یک ذهنم منظمه که منم به نوعی با نوشتن این پست دارم خودم رو آماده میکنم برای انجام اون کار .بالخره هرکاری مقدمه ای داره و مقدمه ی این کار من نوشتن چند سطر حرف های بی سر و ته برای خودمه.
+هی فلانــی تو که حامی نیستی حداقل تو جــبـهـه ی مقابلمم نباش...!
این یکی دو روز اخیر به شدت به یک دوست به یک گوش شنوا نیازمندم تا کمی فقط کمی بشنوه حرفایی که اینقدر تنهایی به دوششون کشیدم که دیگه دارن از پا درم میارن اما بی نصیحت بی سرزنش...هیچی؛ دقیقا هیچی بدتر از این نیست که وقتی به یک نفر احتیاج داری و میتونی روی کمکش حساب باز کنی درست همون جا توی همون موقعیت رهات کنه و تمام اتفاق های بیربط رو به یکباره بهم مرتبط کنه و فقط تو رو تنها تر از اونی که باید بزاره به حال خودت.
پ.ن: این مـــنم در آستــانــه ی فـصلــی ســـرد.
پ.ن2: خدایا همه چی و سپردم به خودت تو که همه چی رو میدونــی.
پ.ن3: یعنی تو اوج سرما توی اون بی وقتی ساعت بی خودی که دعوتم نکرده بودی؟!!!
√ تــمـــام آنــچــــه نـــیــاز داریــم یـــک ذهــن آرام اســت.
تنهایی 
