رمان خاطرخواه قسمت دوم

من: بنظرم باید بابت رفتارایی که داره با اولیاش صحبت شه...
مولایی خنده ای کرد و گفت:
مولایی: نوشین می گفت لاتی حرف میزنه آره؟
من: هم گستاخِ هم شاید بشه گفت افسرده... جوری باهاش برخورد شده که بنظرم بیشتر از اونچه که باید بدونه می فهمه... و همینطور بنظرم مسائلی که به یه بچه مربوط نیست جلوش عنوان شده و باعث شده عالم بچگی براش بی معنی شه...
مولایی: باشه زنگ می زنم... فقط حرف زدن به عهدۀ خودتِ... تو بهتر از من می تونی توجیهشون کنی بنظرم...
من: شاید چون من بیشتر پیششم و مربیشم... باشه شما زنگ بزنید و هماهنگ کنید...
و برگشتم که برم قسمت خودمون... اما راه رفته و برگشتم و گفتم:
من: راستی!!! از تو کیفم دفتری که توش طرح میزدم و برداشتم و گذاشتم رو میز...
من: این دفتر طرح های من... تو این یه هفته طرح فرما رو کشیدمشون...
ده تای آخر مربوط میشه به فرمای مربیا... واسه هر قسمت دو تا طرح زدم... ببینید کدومارو دوست دارین... اصلا دوست دارین یا نه...؟
خانمو مولایی یه نگاه به قستتای اول انداحت و گفت:
مولایی: اینا چیه؟
من: بیست صفحه اول لباس نامزدیِ و بیست صفحه بعدی لباس عروس... تمیخواستم طرحام هر کدوم یه جا باشه واسه همین همش تو یه دفترِ و مجبور شدم با هم بیارم...
مولایی: همش ایدۀ خودتِ خوب چرا با مامانت یه مزون نمیزنید؟ همه طرح ها عالیه...
من: بله همه طرح ها واسه خودمِ...
من: مزون جا میخواد که ما نداریم...
مولایی: خوب تو خونه بزنید...
من: مامان دوست نداره خونه تا اون حد شلوغ شه... همین یه اتاقم که از خونه مخصوصِ خیاطیش شده گاهی ناراحتش می کنه...
خانم مولایی لبخندی زد و گفت: ایشاالله یه مزون میزنید...
و بعد گفت:
مولایی: اگه اجازه بدی این یکی دو روز دستِ من بمونه بعد بهت خبرش و میدم...
من: باشه اشکالی نداره... فقط مراقبشون باشید...
مولایی : هستم...
لبخندی زدم و از دفتر اومدم بیرون...
پیش به سوی روز جدید...
فکر نمی کردم تا این حد عاشق بچه ها باشم...اما کاش من قسمت بچه های 10 تا 18 ماهه بودم... اونارو بیشتر دوست دارم... چون برای راه رفتن بهم تکیه می کنن و خودشون هنوز نمی تونن خیلی راه برن..
در و که باز کردم همه ساکت داشتن به شعری که یکی از دخترا می خوند گوش میدادن منم که عاشق این شعر همونجا وایسادم شعرش تموم شه...
مامانم گفته به من دست تو مماخت نکونی...
گیگیلی در نیاری شوت نکونی
سر حوض جیش نکونی
گربه رو خیس نکونی
اصغر و بوس نکونی
به حرف اون گوش نکونی...
اما من بــــی ادبـــــــم
دوست دارم دست تو ممخام بوکونم
گیگیلی در بیارم شوت بوکونم
سرِ حوض جیش بکونم
اصغر و بوس بکونم
به حرف اون گوش بکونم...
همه براش دست زدن و منم سپنتا رو بردم سمت دستشویی...
این بچه اگه روزی 12 ساعت اینجاست 8 ساعتش تو دستشوییِ نمی دونم چرا...
اینجا اگه میخواستی با دامون حرف بزنی اول باید کلی بگردی و پیداش کنی... معلوم نی کجا غیبش زده پسرِ باز...
دامون کجایی؟
دامووون...
دامون از آشپزخونه اومد بیرون و گفت اینجا...
من: مگه نگفته بودم درایی که بستست نباید داخل شی...؟
اونجا که جای شما نیست...
دامون: فشارم افتاده بود رفتم آب قند درست کنم برای خودم...
من: بیا برو من برات درست می کنم... آخه مگه توام فشار داری.؟
دامون: وقتی مامان بزرگ فشار داره یعنی منم دارم... بدو خورشید...
نمی دونم چرا بدم میاد یکی منو به اسم صدا کنه... حتی شروینم جرات نداره به جز آبجی چیزی به من بگه ...بعضی وقتا هم یادش میره... اما کسی حریف این دامون نمیشه.. حرف حرفِ خودشه...
ندیده می گم پدر مادر غد و لجبازی داره...
****
لبخندی به روش زدم و باهاش دست دادم و خواستم که بشینه از خانم شیردل خواستم برامون شربت بیاره ...
خانم تابان: شما خواستید که اولیای دامون بیان مهد؟
من: بله خوش اومدین...
خانم تابان: مشکلی پیش اومده؟ همیشه مدرسه ها اولیا میخوان...
من: درسته اینجا مدرسه نیست اما ما در قبال بچه ها و رفتاری که ازشون میبینیم مسئولیم...
خانم تابان: حالا مشکل چیه؟
من: قصد دخالت تو زندگی شخصیتون و ندارم.. اما فکر نمی کنید مشکلاتتون باعث شده دامون از حالت بچگی در بیاد ؟ فکر نمی کنید دامون بچگی رو فراموش کرده و سعی داره بزرگ به نظر برسه؟
من: از شیطنتا و از دوران شیرین بچگی گذشته... داره ازش فرار می کنه... انگار که بچگیش باعث دردسرش شده... فکر کنم منظورم و متوجه شده باشید؟
تابان: شما از کجا میدونید ما مشکلی تو زندگیمون هست؟ دامون هیچ کمبودی نداره...
من: منظورم مشکل مادی نبود... و اینکه از رفتار دامون کاملا مبشه تشخیص داد...
خانم تابان نفسش و سخت داد بیرون و گفت :
خانم تابان: متوجه ام... اما هر کسی تو زندگیش مشکل داره این دلیل نمیشه که رفتار بچه عوض شه...
من: بله همه تو زندگیشون مشکل دارن اما این مشکلات اصلا به بچه ها مربوط نمیشه...
من: مشکلات ما ادم بزرگا برای ما بزرگتراست... دغدغۀ بچه ها اگه بیشتر از یه قهر و آشتی ساده و خراب شدن اسباب بازی باشه تو روحیه شون تاثیر منفی میزاره...
من: الان که بچست مشکلی به این بزرگی داره دیگه ببینید در آینده چی میشه... بنظرم بهتره شما که مادرشی با پدرش تلاش کنید همونجور که از دوران بچگی خارجش کردین به همون دوران برش گردونید تا رشدش به صورت طبیعی طی بشه... با دوران بچگیش آشتیش بدین... اگه نمی تونید اگه رفتار درست رو گم کردین بنظرم بهتره خانوادگی پیشِ یه مشاور برین...
خیلیا هستن که برای داشتن یه بچه با تربیت سالم از دوران بارداری میرن کلاسای مخصوصش ... اما الانم دیر نشده شما می تونید با پدرش یه فکری برای بچتون داشته باشین...
هر جا که برید اینکه جلوی بچه حرفای بد زده شه رو رد می کنن... دامون حرفایی میزنه که شاید من با این سنم بزنم... گستاخیش و می گم... یا غمی که ازش حرف میزنه... اینا همه نشات گرفته از رفتار شما و کارهای شماست... هیچ کس نمی گه چه بچۀ بدی... همه می گن چه تربیتِ غلطی...!!!!
خانم تابان: اگه پدر کله خرابش حرف گوش کنه حتما یه فکر براش می کنیم...
من: اگه، نه. حتما..
من خواستم اولیاش با هم بیان اما ایشون نیومدن بهتر بود باشن شاید به یه نتیجه ای میرسیدیم...
خانم تابان: پدرش کار داشت...
من: همینم یه مشکلِ... فکر کنم اگه یه برنامۀ درست برای زندگی بچینن بهتر باشه... بچه جدا کار جدا... مشکلات جدا...
خانم تابان : منم همینارو بهش می گم... اون کلا خودشو از زندگی جدا کرده...
شربتش و بهش تعارف کردم... مثل اینکه مقصر اصلی پدره باشه و تمومِ حرفای منو مادره بهش زده باشه... یا شایدم داره خودشو تبرعه می کنه...
من: شما شمارۀ مستقیمِ آقای تابان و بدید به خانوم مولایی من می گم که با خودشونم صحبت کنن...
خانم تابان لبخندی زد و گفت: حتما... شاید اگه مستقیما ازش دعوت شه بیاد... نه که بگم پسرش و دوست نداره... اما معتقدِ رفتاراش هیچ تاثیری رو دامون نداره...
من: پدر الگوی پسرِ مگه میشه که بی تاثیر باشه... شما می گید آقای تابان با کارش مشغولِ و کار به کسی نداره... دقیقا پسرش اینجا به هیچ کسی کاری نداره و خودش و از بقیه جدا کرده...
خانم تابان بلند شد و گفت:
تابان: ممنون که به فکر هستید و سَرسری نمی گیرید من حتما یه فکری می کنم و به شما خبرش و میدم... حتما با پدرش تماس بگیرین... با اون صحبت کنید بهتره... دامون یه الگو داره اونم پدرشِ... الان اون باید به حرفای شما گوش میداد نه من...
جایز ندونستم نه بیشتر حرف بزنم نه سوال دیگه ای بپرسم.. باهاش دست دادم و خداحافظی کردم و از خانوم مولایی که تازه اومده بود خواستم شماره آقای تابان و یادداشت کنن و باهاشون تماس بگیرن، خودمم رفتم سر کارم...
.
.
نوشین: مگه بیکاری دختر؟ واسه خودت دردسر درست نکن... یه بار مریمِ بیچاره سر اینکه یکی از بچه ها امکان راشیتیسمی بودنش زیادِ به اولیا اطلاع داد که تا بچست رسیدگی کنن... اگه بدونی چه قشرقی به پا کردن بعدم معلوم شد که واقعا بچش مشکل داشته...
من: این یکی دیگه مشکلش نیاز یه آزمایش و دکتر نداره کاملا مشخصِ.. مادرش که قبول داشت... همشم آه می کشید... معلوم نی پدره چه دیوی هست...
نوشین خندید و گفت:
نوشین: من فکر می کردم مادرِ ، مادر سیندرلا باشه... جتما پدرِ هم دیوِ دو سرِ دیگه...
خندیدم و رفتم تو آشپزخونه ناهارم و داغ کنم... وقتِ استراحتم بود و منم که امروز حسابی گشنه...
****
مولایی: سوگل دخترمِ... راجع بهش باهات صحبت کرده بودم...
لبخندی زدم و بهش دست دادم...
من: بله ... منم خورشید هستم .. خوشوقتم عزیزم...
سوگل : به همچنین گلم...
نشستم رو صندلی و سوگلم نشست رو به روم...
دفتر طرحام و باز کرد و دقیقا رو لباس عروسی که برای خودم طرحش و زده بودم مکث کرد...
سوگل: می دونی فکر منو و تو و سلیقه هامون خیلی شبیهِ... من همچین طرح و مدلو برای عروسیم میخواستم اما جایی پیداش نکردم... هیچ خیاطیم نتونست طرحی که براش توضیح میدادم رو کاغذ بیاره... وقتی مامان دفترت و نشونم دادم فکر نمی کردم ایدۀ ذهنم و اینجا تو این دفتر معمولی پیدا کنم...
من با کمی مِن و مِن و خجالت جلوی خانم مولایی گفتم:
من: این طرح و سه سال پیش برای عروسیِ خودم زدم...
خانوم مولایی زد زیر خنده و گفت:
مولایی: خدا نکشتت یعنی تو سه سالِ منتظر یه شوهری؟
من: نه به خدا... فقط ایدم و اوردم رو کاغذ و گاهی کج و راستش می کنم... تو این سه سال خیلی تغییر کرده...
سوگل: یعنی میخوای بگی این طرح نمی تونه برای من باشه؟
من: چرا می تونه... اما هیچ کس نمیتونه مثل خودم این مدل و در بیاره... چون خودم از زیر و بمش خبر دارم...
سوگل: خوب زحمتش و می کشی/؟
من: آخه من خیلی حرفه ای نیستم مامان باید کمکم باشه... چقدر وقت داری؟ کِی عروسیته؟
سوگل: اسفند...
من : یعنی 6 ماه دیگه... خوب وقت هست... اما باید بزاری من با مامان صحبت کنم...
سوگل: باشه حتما... نگران پولشم نباش هر چی که باشه شوهرِ می پردازه... فقط من یه مدل تور دوست دارم که می گم تو رو کاغذ بیاری...
من: باشه حتما...
خانوم مولایی: ممنون خورشید جون.. خدا تورو برای ما رسوند از دست این دختر دیگه پا ندارم کل ایران و گشتم... معجزست که از طرحِ روی کاغذ تو خوشش اومده...
من: خواهش می کنم هنوز که کاری انجام ندادم... راستی مدل فرم مربیا چی شد؟
خانوم مولایی: برای اونا میام خونتون اگه اجازه بدی... همونجا صحبت کنیم... اما انتخاب کردم...
بلند شدم و گفتم: حتما پس سوگلم بیارین که صحبتاش و با مامان بکنه و نمونه پارچه ها رو برای لباس عروس ببینه... هر چند که من مدل و حنس پارچه هم انتخاب کردم اما شاید تو این مورد سلیقه ها متفاوت باشه....
خانوم مولایی به همراه سوگل گفتن: حتما...
خانوم مولایی: فردا بعد از ساعت کاری اینجا یعنی ساعت 7 که مشکلی نداره؟
من: نه خوبه... منم با مامان هماهنگ می کنم...
مولایی: باشه عزیزم ممنون...
من: خواهش می کنم با اجازه... و بعد از خدافظی از مهد زدم بیرون...
به دختری که سوار یه پرشیای سفید شد نگاه کردم...
خوب طبیعیِ شاید منم مثل بیشتر دخترا دوست داشته باشم با جنس مخالف حرف بزنم یا برم بیرون... اما مشکلاتم و مشغله هام نزاشته... اما فقط دلم میخواد یه دوست از جنس خشن داشته باشم یه هم صحبت و نه بیشتر... نه اون چیزی که الان خیلی از دخترا و پسرا به خاطرش به هم نگاه می کنن...
همینجوری کنار خیابون به این چیزا فکر می کردم و قدم می زدم که یه ماشین برام بوق زد و کنارم ترمز کرد...
برگشتم ببینم کیه...؟
اوه نه ترجیح می دم هم صحبتم یکی باشه که از خودم بیشتر بدونه... نه یه پسر ژیگول که فقط می دونه پولِ بابا یعنی چی... به این یه چیزی هم باید یاد داد... اخم کردم و رفتم عقبتر وایسادم...
چون نمی تو نست دنده عقب بگیره یکم وایساد و بعد چند تا فحش بارم کرد و رفت.. بی تربیت...
اولین تاکسی که نگه داشت سوار شدم... به ما نیومده هوس کنیم که یه هم صحبت داشتته باشیم...
اعصابم از رانندگیِ راننده ریخته بود بهم... تعادل نداشت... بلاخره چیزی که منتظرش بودم اتفاق افتاد ... ماشینش جوش اورد...
من: آقا این ماشین پیکانِ اونجور که شما گاز و زیاد و کم می کنید خوب معلومه کم میاره... اونم تو این هوا... در هر صورت این کرایه من و خداحافظ...
از ماشین پیاده شدم... هنوز کلی راه مونده بود... امروز حسابی خسته شده بودم و حس اتوبوس نداشتم واسه همین منتظر موندم تا یه تاکسی دیگه بیاد....
اما دریغ از یه تاکسی... از کنار تاکسیایی هم که رد میشدم تند تند می گفتن دربس دربس ... خوبه تیپِ آنچنانی ندارم آخه....
به ماشینی که واسم ایستاد نگاه کردم.. نمی دونستم اسمش چیه اما قشنگ بود... شیشه اومد پایین حالا می تونستم صاحبشم ببینم...
مرد: قصدم مزاحمت نیستم.. اما فکر کنم بتونم شما رو از منتظر تاکسی ایستادن نجات بدم... بفرمایید باعثِ افتخارِ که بتونم برسونمتون...
ای مار خوش خط و خال...
چون فهمیدم زبون بازِ لبخندی زدم و نشستم!!!! حالا شاید زبون باز نبود... همیشه گفتن قضاوت کار درستی نیست!!
همینکه نشستم قفل مرکزی رو از جلو ماشین زد...
نمی دونم چرا از درون می لرزیدم آخه اولین بارم بود می خواستم این اُتُ زدن و امتحان کنم... من واسه چی در و قفل کردین؟
مرد: ای بابا خوب بیا...
و بعد درارو باز کرد... داشت شیشه و میداد بالا که دستم و گذاشتم رو شیشه بالا تر نره...
من: نمیخوام شیشه رو بدین بالا من راحتم...
مرد: نمیخوام اذیتتون کنم ... شیشه بالا باشه کولر خنک تر می کنه...
من: من گرمم نیست... زود منو برسون خونه....
مرد یکم با تعجب به من نگاه کرد و گفت: بابا من که دزد نیستم؟ حوادث زیاد می خونی نه؟
یکم خجالت کشیدم انگاری که مرد خوبی باشه وا...
من: سلام...
حرکت کرد و گفت: چه عجب... سلام .. خوبین شما؟
من: ممنون... برای چی من و وسوار کردین؟
مرد: شما چرا سوار شدین؟ من چون شب بود و دیدم خوب نیست دختر این موقع بیرون باشه...
من: تازه ساعت 8.30 هست.... منم دیدم تاکسی گیرم نمیاد سوار شدم...
مرد: دستت درد نکنه دیگه من و ماشینم و با تاکسی یکی می کنی؟
خنده ای کردم و گفتم ای وای نه ... ببخشید...
مرد: خواهش می کنم... خوب خانم معرفی نکردیا اسمت چیه؟
یه نگاه به مسیر انداختم و گفتم: چرا دارین از اینجا میرین ما خونمون اینور نیست؟
مرد: دارم میرم پای کوه میشناسی که؟ کوه نور...
حرفی نزدم تا به مسیرش ادامه بده... نمی دونم چرا داشتم الکی نقطه ضعف میدادم دستش ، فهمید می ترسم.... اما من اینکاره نیستم دیگه غلط کنم سوار ماشین ملت شم...
مرد: من محسنم. 29 سالمه و یه شرکت کوچیک دارم... و قصد اصلیم از سوار کردنتون آشنایی بیشتر بود... شما چی/؟
من: منم خو.. خو...
میخواستم اسمم و اشتباه بگم که یه وقت بعدا دردسری برام نشه اما اون لحظه انگار همه اسمای دنیا یادم رفته بود...
منم: خورشیدم .. .20 سالمه...
محسن دستش و آورد جلو و گفت خوشوقتم...
یه نگاه به دستش انداختم و گفتم منم خوشوقتم...
و بعد روم و برگردوندم و به بیرون نگاه کردم...
دستش و برد عقب و گفت:
محسن: نگفتی تو چه قصدی داری...؟
من: قصدم آشنایی بیشتر نیست...
محسن با حالت با مزه ای گفت:
محسن: عههه؟ چرااا؟
با مدل حرفیدنش جو عوض شد... خندیدم و گفتم:
من: گفتم که فقط ماشین گیر نمیومد...
محسن: نه دیگه خانم کوچولو بی انصافی نکن که الان میبرمت بیابونا میسپرمت بخورنتااا...
مثل این دخترای خرو ساده گفتم:
من: خواستم ببینم این اُتُ زدن که می گن چیه...
غش غش زد زیر خنده و گفت... تو دیگه هستی...؟
من: خوب معلومه دختر بابام...
محسن: پس یعنی میخوای بگی تا حالا سوار ماشین غریبه نشدی؟
دامیارو قضیۀ دزده شدنِ پولم و فاکتور گرفتم و گفتم نهه...
محسن: چه قاطع! پس حتما نشدی...
محسن: اما من زیاد دختر جای تو نشوندم... ولی دور دخترایی که بد هستن زود خط قرمز می کشم...
من: ببخشید میشه یه جا من و پیاده کنید تاکسی سوار شم... راستش من اصلا اهل دوستی و اینا نیستم... الانم باید ببرم خونه مامانم نگران میشه...
محسن: بله بله حتما... اما خودم میرسونمت...
من: نه من خودم برم راحت ترم...
محسن: نترس تا سر خیابون میبرمت که خونتون و یاد نگیرم...
گوشیش زنگ خورد و جواب داد...
محسن سلام داداش چطوری؟
...
محسن: نوکرتم دستت درد نکنه...
...
محسن: باشه حتما... خیالت راحت باشه... آمادست...
...
محسن: نه بابا می گم آمادست... فقط مونده نقشه هارو پلات کنیم...
...
محسن: باشه باشه... قربونت خدافظ...
...
محسن: ببخشید همکارم بود... یه جورایی شریکیم...
من: خواهش می کنم راحت باشین...
محسن: خوب خونه کجاست؟
من: دور برگردون و دور بزنید
به کارتش که پشتش شمارۀ مستقیمش و برام نوشته بود نگاه کردم...
من: چند تا ازین کارتا آماده تو جیبتون دارین...
محسن خنده ای کرد و گفت:
محسن: باور کن اونقدا هم خبیث نیستم...
محسن: می دونم باورش سختِ و کلا ما مذکرارو برادر فولاد زره می بینید اما باور کن من به تک پر بودن معتقدم...
من: منم به بی پر بودن...
محسن خنده ای کرد و گفت: باور کن بی پر بودن گاهی اوقات خیلی بهتره.... حتما بهم اس ام اس بده ... منتظرتم...
من: اما من گوشی ندارم... شاید بشه یه دوست خوب... فقط و فقط یه دوست برای هم باشیم... چون شما هم پسر خوبی هستید اما بهتون زنگ می زنم...
محسن: باشه فقط منتظرم... نمی گی خونتون کجاست؟
من: تو همین خیابون دیگه... بهتره برین تا کسی مارو ندیده برامون حرف در میارن...
محسن: بله درست می گی... سرم و بالا کردم تا خدافظی کنم... اما چشمای قهوه ایِ روشنش گیراییِ زیادی داشت که باعث شد خجالت بکشم و سرم و بندازم پایین...
محسن: مراقب خودت باش ...
من: خدافظ...
برگشتم و رفتم داخل خیابونمون اوخیش... تازه دارم نفس می کشم... چقدر بدِ ها... ادم معظب میشه ... اما پسر بدی نبود... انگار دیدِ من به جنس مذکر یکم بیش از حد خرابِ...
قدم ها م و تندتر کردم... چون همین الانشم به اندازۀ کافی دیر شده بود... حتما مامان الان به تمومِ پزشک قانونی ها هم زنگ زده...
...
من: سلام سلام... کسی خونه نیست؟
مامان غر غر کنون از آشپزخونه اومد بیرون و یه نگاه به ساعت انداخت بعد یه چشم غره به همون ساعت بدبخت رفت و به من نگاه کرد...
مامان میزاشتی الانم نمیومدی...
من: الیک سلام... خسته نباشم...
مامان: حرف به سر نکن... چرا انقدر دیر اومدی؟ 7.30 کجا؟ 10 کجا؟ یعنی اینهمه وقت مهد بودی؟ من یک ساعت پیش زنگ زدم کسی جواب نداد...
من: نه مامان... 8.30 از مهد اودم بیرون با نوشین رفتیم بیرون طول کشید...
تازه مامانیِ گلم من بچه نیستم که... منم دلم میخواد مثل همه همسن و سالام زندگی کنم... شیطنت ... تفریح گردش و خیلی چیزای دیگه...
مامان: گفتی میری سرکار نگفتی میری چیزای جدید یاد بگیری...
من: مامان اینا چیرای جدید نیست اینا لازمۀ هر زندگی ئیه... فقط نمیدونم چرا بعضی پدر و مادرا درک نمی کنن... تقصیر خودتونم نیست فقط تفریح و گردش و کردین مستحب!!! اگه بریم خوبه... اما اگه نریم مشکلی ایجاد نمی کنه و اشکالی نداره اما...
مامان: بیا برو لباست و عوض کن بیا یه لقمه شام بخور... خستگی زده به سرت...
من: اتفاقا اصلا خسته نیستم نمی دونم چرا انرژی مضاعف گرفتم...
مامان:با نوشین بودی دیگه...؟
ایستادم و مثل این شک به خودا یه نگاه به مامان انداختم و زود چشمم و ازش گرفتم...
من: آره دیگه... مگه چیه؟
مامان: هیچی...
من: شروین کجاست؟
مامان: خوابیده...
من: باشه... بردی پانسمان دستش و عوض کنی؟
مامان: نه خودم عوض کردم... بیمه و که قبول نداره از کجا بیارم هر دفعه خدا تومن پول آزاد بدم... امروزم که می گفت بیمه دستم و بخیه زده دیگه مَنگول شدم...
من: وا دکتر دکترِ دیگه... همونا بیرونم مطب دارن...
مامان: کله شقیش برده به خودت...
من: دستت درد نکنه و بعد رفتم تو دستشویی...
اوه چقدر دروغگویی سختِ... نزدیک بود لو برما... اما خدایا جدا از ترسی که داره یه حس لذتم داره... ترس و لذت... چه حس با نمکی تو وجودم دارما... انگار دیگه خیلی بزرگ شدم... آره بزرگ شدم .. دیگه خانم شدم که مورد توجه قرار گرفتم...
خیلی بی مخی خورشید... یعنی حتما یه پسر باید بهت بگه پیش پیش تا تو بفهمی خانم شدی و بزرگ... ؟
دستام و پر از آب کردم و پاشیدم رو آینه....
من: نمیدونم ... شاید...
اومدم بیرون... مامان بازم غر غر می کرد... می دونم نگران خودم بود... نگران حرف مردم... اَه گل بگیرن دهنِ مردمی که جای جمع و جور کردنِ زندگی خودشون سرشون عین مرغ تو خونۀ مردمِ...
بهشم حق میدم اما کم کم عادی میشه... من که کار بدی نمی کنم میرم سرکار.. حالا یه دوستِ اجتماعی هم دارم چیزی نمیشه که.... خدا جون کلا شرعی هم نمیزارماا... واقعا محسن بیشتر از یه دوست اجتماعی نیست...
کمی از غذام و خوردم... مامان تو سکوت نسشته بود و داشت سنگای یه لباس و بهش می دوخت...
من: راستی مامان... مشتری لباس عروس داری... انتخابشم از طرح هایِ منِ...
مامان لباس و گذاشت کنار و با خنده گفت جدا؟
من: آره... مدیر مهد دخترش نامزدِ... زمستون عروسیشه.. دفتر طرح های من و دید و خوشش اومد... منم گفتم که این طرح باید زیر نظر خودم باشه و بهتره مامانم خیاطش باشه...
مامان: خدا رو شکر... اما کلی لباس دارم... همشم مجلسیِ...
من: خوب اینارو بدوز بعد اون و شروع کن تا 6 ماه دیگه وقت زیادِ...
مامان: پولِ طرحی که زدی و باید جدا بدنا...
من: میدن مامان .. خودشون عقلشون میرسه...
...
شب با خستگی که تازه به چشمام اومده بود و تازه متوجهش شده بودم خوابیدم...
*****
یه چشمم و باز کردم و دستم و گذاشتم رو ساعت زنگی... اه چه صدای گوش خراشی... آخه بگو مامان مجبوریم ساعت زنگی 40 سالِ پیش و تحمل کنیم؟
به زور بلند شدم و کش و قوسی به بدنم دادم... هنوز خوابم میومد و تنم کوفته بود... اما دیگه باید برم...
رفتم بیرون و با مریم خانم که دوستِ صمیمی مامان بود تا سر خیابون همراه شدیم...
****
با تهدید به نوشین و مریم گفتم هر چی شد پایِ شماستا... من تو این چیزا خیلی ترسوام...
هر دو خندیدن و گفتن بیا غمت نباشه...
از مهد زدیم بیرون... امروز زودتر کارامون تموم شده... خانم مولایی گفت من برم خودشون تا یکی دوساعت دیگه با سوگل میان خونمون...
خورسید جون...
برگشتم تا ببینم این مهسادِ خوشگل چی میخواد... عاشق زبونشم خیلی قشنگ حرف میزنه...
من: جانِ خورشید عزیزم؟
مهساد: خورید جون بیبین این مامانمِ وا... بهس گفتم تولو دوست دالم... اومده بیبینتت...
لبخندی به مامانش زدم و سلام کردم...
مامانش: ممنونم که مواظب دخترم هستی و با محبتات به اینجا علاقه مندش کردی... روز اول اصلا وای نمیستاد... شک داشتم به اینجا عادت کنه...
من: خواهش می کنم ما وظیفمون و انجام میدیم... و بعد مهساد و بوسیدم و خدافظی کردم...
نوشین : یعنی خورشید تو برو بمیر... پاچه خوارِ بدبخت... ببین دو روزِ اومدی اینجاها...
من: خوب چه کار کنم دوستم دارن دیگه...
نوشین: خیلی خوب بابا بیخیال... مریم هوییی... کجا میری؟ ببین این تصویریِ حالش بیشترِ... چهار تای اینور واسه من چهار تای اونورش واسه تو...
مریم خنده ای کرد و گفت:
مریم: بزن بریم ژیگول...
منم که آماده بود با علامتشون ، الفراااار
من: بچه ها بسه تروخدا... اصلا من با شما نیستم...
نوشین در حالی که دولا شده و بود و دلش و گرفته بود می خندید بریده بریده گفت:
نوشین: چقدر تو بچه ننه ای ... بیا ببینم... انقدر گاگول نباش... بیا حداقل یدونه تو بزن دلمون و خوش کنیم چلاغ نیستی...
کفشام و که در آورده بودمشون تا راحت در بتونم فرار کنم پوشیدم و گفتم:
من: برو بابا حوصله داری... من شانس ندارم یه وقت گیر میفتم...
نوشین: نه بابا... ببین اینهمه زنگ زدیم چیزی شد... ؟
حداقل بیا مزاحم تلفنی ...
من: عمرا ... مریم بیا این نوشین و جمع کن...
مریم با ذوق اومد سمتِ نوشین و گفت اره مزاحم تلفنی و هستم...
خدایا اینا با این سناشون زنگ خونه مردم و میزنن فرار می کنن... چه دل و جرعتی دارن... منِ بدبختم با خودشون کشیدن آوردن که حال کنم مثلا... حالا اون کم بود تلفنم اضافه شد... یکی هم از اون یکی پایه تر...
مریم دستِ من و گرفت و به هر زوری بود من و بردن در باجه تلفن...
نوشین: من کارت ندارم...
مریم: برای منم که خودت اونروز زنگ زدی به اون پسرۀ دیوونه کلی حرف زدی تموم شد...
نوشین حتما توام نداری دیگه...؟؟
من: نه ندارم...
نوشین : جهنم... پس این سه رقمیای رایگان برای چیه؟
و بعد شماره آتش نشانی و گرفت....
من: نوشین تروخدا الان نیرو میفرستن میان میبرنمون زندان...
نوشین: مریم بیا اینو خفه کن آبرومون و برد...
نوشین با صدایی که میلرزید و انگار داره گریه می کنه گفت:
وای آقا بد بخت شدم چکار کنم؟
...............................
نوشین: بله بله خونسردیم و حظف می کنم... نه ببخشید حفظ می کنم...
.......
نوشین: هیچی کو...ِ عباس آتیش گرفته ...
یهو مریم پکید از خنده... در حالی که خندم گرفته بود یدونه زدم تو سرِ نوشین و ازشون فاصله گرفتم... اینا تا امروز من و نکنن تو زندان بیخیال نمیشن... کودکِ درونِ اینا از تخسم گذشته...
نوشین: چی شدی خورشید مردی؟
من: نه ای کاش بمیرم از دست شما راحت شم... بیایید بریم بابا حوصله دردسر ندارم...
دوتایی اومدن و تا سر خیابونِ کاج با هم رفتیم و تا اونجا کلی خندیدیم و نوشین مسخره بازی در اورد...
******
نمی دونم چرا خوابم نمی برد.. پاهام همه درد می کرد خودا بگم چکارت نکنه نوشین... ازاین پهلو به اون پلو شدم و به محسن فکر کردم... دوستِ خوبی میشد... یعنی کارم درسته؟ آره... شایدم نه نمی دونم...اینارو بیخیال پول خوبی از سفارش فرمای مهد و همینطور لباس عروس دستِ مامان و میگیره... خدارو شکر... خدایا واقعا که ارحم الراحمینی....
*****
در حالی که نون و پنیر مامان و میخوردم کفشام و پوشیدم و زدم بیرون... تا سر خیابون دوییدم خیلی دیرم شده بود...
کمی ایستادم تا اینکه... عه؟ محسن...؟
با خوشحالی رفتم سمت ماشینش اما یادم افتاد به خودم قول دادم دیگه سوار ماشینش نشم...
رفتم جلو... و دستم و گذاشتم رو شیشه...
من: سلام دوستی...
محسن لبخند قشنگی زد و گفت: سلام.. خانوم خوش قول...
من: اخه نشد زنگ بزنم دیگه... اینجا چه می کنی؟
محسن: جونت سلامت بشین میخوام ببرم تنبیهت کنم تا یادت بمونه زنگ بزنی... داشتم میرفتم بانک...
من: نه مرسی... باید برم سرکار دیرمِ...
محسن: تو کجایی حرف میزنی دختر...؟ بیا میرسونمت...
یه بار دیگه قولی که به خودم داده بودم و برای خودم تکرار کردم و بعد سوار ماشین شدم!!!
من: پس زود برو که خیلی دیرم شده... خواب موندم...
محسن: نگفته بودی سرکار میری...
من: همش یک ساعت با شما بودم... انتظار نداشتین که زندگینامۀ همۀ جدمم براتون بگم...
محسن: نه خوب... اما من همون اول از کارم گفتم... شاید انتظار داشتم تو هم بگی... تازه مگه من چند نفرم چمع می بندی خودمونی حرف بزن... مثلا دوستیما...
من:حالا الان میدونید دیگه... باشه...
محسن: کجا کار می کنی...
من: شما من و سر خیابون هشرودی پیاده کن...
محسن: ای بابا من بچه نیستم که با محیط کارت و خونت بخوام تهدیدت کنم یا برات دردسر درست کنم... خواستم شغلت و بدونم...
من: مربی مهد کودکم...
محسن: می گم چقدر انرژی داری... انقدر پیش بچه ها بودی خودتم پر انرژی شدی...
من: خیلی وقت نیست که کار می کنم... تازه فکر کنم امروز یه ماه شده...
محسن: پس باید امروز حقوق بگیری... شیرینیِ اولین حقوقت به من چیه؟
یه نگاه به تیپش و به ماشینش انداختم و گفتم:
من اگه بخوام برای شما شیرینی بخرم که دیگه چیزی از حقوقم نمی مونه...
محسن: ای بابا این چه حرفیه... خوب من یه چیز گرون انتخاب نمی کنم نظرت چیه؟
من: مممم خوب حالا بگو...
محسن: شیرینی من و به صرفِ یه قهوه دعوت کن...
من: وای نه تروخدا... من از قهوه بدم میاد... نظرتون با نسکافه چیه؟
محسن سرشو با حالت با نمکی تکون داد و به من نگاه کرد... جوری که نزدیک بود براش غش و ضعف کنم...
محسن: باووشه...
من: خوب بپیچید داخل این خیابون...
محسن: مهدِ یگانه ای؟
من: آره چطور؟ میشناسی؟
محسن: آره خواهر زادم یه مدت میومد... اما دیگه خیلی وقتِ خواهرم کار نمی کنه و خواهر زادمم مهد نمیاد...
من: اها... خوب... من دیگه برم... ممنون زحمت کشیدی...
دستم و گذاشتم رو دستگیره...
محسن قفل و زد و گفت:
محسن: کجا خانوم؟
من: برم سرکار دیگه؟
محسن: مگه قرار نشد منو ببری کافی شاپ...
من: خوب آره...
محسن: تو که دعوت نکردی!.
من: خوبه من خانمما...
محسن شونه هاش و انداخت بالا و زل زد به چشمام...
به روبه رو نگاه کردم و گفتم: باااشه پس غروب بیا بریم نسکافه بخوریم...
محسن: چه دعوتی... واقعا شکه شدم...
من: خوب قشنگتر از این بلد نبودم...
محسن: باشه چون خودمم می خوام یه شیرینی بهت بدم دعوتت و قبول می کنم...
من: شیرینی؟ شیرینی برای چی؟
محسن: هیچی یه موفقیت کاری که قراره براش با دوست دخترم جشن بگیریم...
من: ببخشید اشتباه نشه.. من ترجیح می دم همینجوری دوست باشیم... میدونید الان خیلی راحتیم... اما اگه اسم دوست پسر یا دوست دختر و یدک بکشیم شرایط خیلی فرق میکنن... خواسته ها بیشتر میشه و یه رنگی دیگه می گیره توقع ها مون و انتظاراتمون...
محسن: باشه باشه... درک می کنم... میزارم همه چیز باب میل خودت باشه خانوم کوچولو...
برگشتم سمتش و گفتم:
من : من کوچولو نیستم... عقلم میرسه که دارم میگم دوست دخترت نیستم...
محسن: خوب خانم بزرگ من برای حرفت نگفتم خانم کوچولو کلا کوچولویی...
قفل و از سمت خودم باز کردم و خواستم پیاده شم که دستم و گرفت...
هوا گرم بود... اما گرمای دستش یه جور دیگه بود... یه چیز دیگه...
سعی کردم دستم و از تو دستش بکشم بیرون...
محسن: قهر نکن خورشید... بابا شوخی کردم...
من: باشه دستم و ول کن...
محسن: بگو اشتی...
دوست نداشتم دستم تو دستش باشه...
زود گفتم اشتیی...
محسن: کی بیام دنبالت؟
نفسم و سخت دادم بیرون و گفتم: 7.30...
محسن دستم و ول کرد و من پیاده شدم...
محسن: خوبه که زود می بخشی... خیلی خوشحالم که با دختر ساده و صادقی مثل تو دوست شدم.... یه دختر به زیبایی دریا و به صداقت آسمون...خوشحالم که یه دوست مثل تو دارم... تا غروب خدافظ...
و بعد گازش و گرفت و رفت...
یه دور شدن ماشینش خیره شدم ... یا مشتی که محکم خورد تو کمرم از فکر اومدم بیرون...
نوشین: الهی که درسته گیر کنه تو گلوت خانومِ صداقت و سادگی!!! کی بود این؟
من: وا مگه مرض داری دختر... دوستم...
نوشین: تو شلوارت مگس داری... که خانوم بی اف نداره دیگه؟
من: باور کن دوستِ اجتماعی بود به کسی نگی آبروم و ببری...
نوشین دستم و گرفت و برد سمتِ مهد و بعد دستم و محکم تو دستاش فشار داد و گفت:
نوشین: وردار کلات و بزار سر یکی دیگه... من که خر نمی شم...
نوشین: هر کی یه کلاه شرعیِ بزرگ ورداشته یه مدلی ازش استفاده می کنه... من دیگه خودم اینکاره ام خورشیدِ جون...
من: بابا به جان تو دروغ نمی گم...
نوشین: جون عمت... بیا بریم تو با مریم داریم برات...
...
بلاخره بعد از کلی توضیح دادن تو نستم متوجهشون کنم که کل قضیه چیه و اون بی افم نیست...
مریم با مجله زد تو سرم و گفت:
مریم: یعنی خاکِ دو عالم تو سرت... بی لیاقت... همچین موقعیتی اگه برای من و این گورِ خر پیدا می شد خودمون و از خوشحالی اعدام می کردیم اون وقت تو براش کلاس میزاری...؟
نوشین: کره خرِ بی ادب ، گورِخر عمتِ... اما خورشید راس می گه دیوونه معلومِ جدا از موقعیت خوبش با شخصیتم هست... خوب تورش کن...
من: بچه ها راجع به ادم داریم حرف میزنیما... تورش کن یعنی چی ؟ جفتتون لال ازین دنیا برید با این حرف زدنتون... بیچاره پسرا... بیچاره ما دخترا...
نوشین حالا بلاخره کدومشون بیچارست؟
من: هر دو... پسرا که گیر شما دو تا دیوونۀ سرخوش و امثال شما بیفتن... دخترا هم که همشونو به یه چشم نگاه می کنن...
مریم: چه چشمی؟
من: همین دیگه همین طرز فکرتون...
نوشین: نترس تو رو دستمون نمی مونی می گیم تو عمامۀ رو سر خیلیا بودی زودتر بیان ببرنت...
من: برید بابا حال نداریم...
نوشین: اما خورشید من نمی دونم به زبون تو چه جوری حرف بزنم... ته کلامش میشه اینکه این پسرو از دست نده... موقعیت خوبیِ تو هم که بیکار می گردی علاف نباشی... سنشم که خوبه بهش بگو بیاد بگیرتت...
من: مگه من پفکم...؟ حالا همینجور دوستیم تا ببینم خدا چی میخواد... همش دوبار دیدمش... بگم بیا من و بگیر؟
مریم: ولش کن نوشین این الان نمی فهمه ما چی می گیم...
با اومدن یکی از خدمتکارا ساکت شدیم...
رو به من گفت که بالا باهام کار دارن...
من: با من ؟ کی؟
خدمتکار: مثل اینکه پدرِ دامونِ تابان اومدن...
من: عه؟ بچه ها اومد...
نوشین: خوب بابا جمع کن آب دهنتو... رئیس جمهور که نیست...
دامون از زیر میز نقاشیا اومد بیرون و گفت:
دامون: راس می گه بابا دیو که نمیخوای ببینی...
چشم غره ای به همشون رفتم و رفتم بیرون...
هزار بار به این پسرِ گفتم گوش واینستا... خدا کنه حرفامون و نشنیده باشه... چرا ندیدم زیرِ میزِ..؟
فسقلی...
یه دور دیگه دستم و زدم به مقنعم تا مطمئن شم مشکلی نداره... نمی دونم چرا اینهمه استرس گرفته بودم... دلشوره باعث شده بود احساس کنم حالت تهوع دارم...
وا خورشید؟ چته؟ همونجور که با مامیش حرف زدی با باباشم حرف بزن دیگه...
در و زدم و وارد شدم... طبق معمول خانم مولایی حضور نداشتن و میدون و برای من خالی کرده بودن... دستش درد نکنه...
برگشتم سمت مردی که به پای من بلند شد...
رفتم جلو تر و با دهنِ باز نگاش کردم...
دامیار: به به... پس این مربی شمایی؟
من: س... سلام... خوبید شما؟
دامیار: چه اتفاقی...
من: جالبه شما؟ اینجا؟
دامیار: جالترم میشه... من همون پدر بی فکر هستم...!!!
من: نه من نگفتم بی فکرید فقط گفتم که پسرتون به توجه بیشتری نیاز داره...
دامیار: واسه همین خواهرم و چند روزِ آوار کردین رو سرم؟
من: خواهرتون؟!!!
دامیار: بله... الان میشه بگید مشکل اصلی چیه؟ دامون به شما توهین کرده؟ یا شاید خرابی به بار آورده بگید بنده خسارتش و تقبل کنم...
چقدر با دامیار اونروز فرق داشت...
من: خوبِ که یکم واقع بین باشید اقای تابان... من قصد دعوا کردن نداشتم... من اگه حرفی هم زدم برای خودتون و برای آیندۀ بهترِ پسرتون، برای مسئولیتیِ که داشتم... نه ناراحتیِ شما و یا اینکه باعثِ مشاجره بین شما و همسرتون شم....
دامیار: همسرم...؟
من: بله دیگه... ما با همسرتونم تماس گرفتیم... ایشونم که اومدن گفتن تمومِ حرفای من و خودشونم می گن اما شما گوش نمی دید...
دامیار عصبی دستی به موهاش کشید و گفت:
دامیار: که اینطور... دوباره مثل همیشه من محکوم شدم... و اون فرشته نه؟ اصلا شما برای چی با فروزان تماس گرفتین؟
من: خوب وقتی بچه مشکلی داشته باشه با اولیاش تماس می گیرن...
دامیار: انقدر نگو مشکل پسر من هیچ مشکلی نداره...
من: باشه... نمی گم... شاید از نظرِ شما اینکه بچتون خودشو و بچگیش و گم کرده مشکل نیست...
دامیار: بلند شد و رفت سمتِ درِ خروجی برگشت سمتم و گفت:
دامیار: بر می گردم...
وا این چش شد... چرا مثل اسفند رو اتیش جِلِز و ولز می کرد... چه خوشتیپشده بود... موهاش که ریخته بود رو پیشونیش بهش میومدا...
خجالت بکش خورشید اون زن داره...
کی بخیلِ ؟ داشته باشه.... من فقط نظر دادم... بیخیال شونه ای بالا انداختم و رفتم ببینم خانوم مولایی رو کجا می تونم پیدا کنم...
**
من: ا شما اینجایید ؟ کلی دنبالتون گشتم...
مولایی: ببخشید خورشید جون رفتم دنبال وسائل مهد سفارش دادم الان میارن...
من: پس دیدید آقای تابان اومد؟
مولایی: نه چی شد؟
من : هیچی عصبانی شد پاشد رفت... گفت بر می گردم...
مولایی: وا .. جای اینکه خوشحال باشه اینجا قابلِ اعتمادِ عصبی شد؟ عصبی شدن نداره که ... ولش کن خورشید جون... از اولم نباید می گفتیم...
من: مهم نیست ... من فکر کنم با خانمش اختلاف داره چون اسم اون که اومد بدجور ریخت بهم...
...
داشتیم با کمکِ خانم مولایی گلبرگای مقوائی رو کنار هم می چسبوندیم که خانومی با داد و هوار وارد شد ... دامیارم پشت سرش بود...
خانم: این خراب شده صاحاب نداره؟ فکر کردید نمی دونم میخوایید برام دردسر درست کنید ؟ من کی اومدم اینجا؟
مولایی: چه خبرتِ خانم؟ آروم تر... اینجا یه محیطِ فرهنگیِ امیدوارم اینو بفهمید... بفرمایید من صاحبِ اینجا...
خانم: برای چی به این آقا گفتین من اومدم اینجا؟
مولایی: من ؟ نه ما همچین حرفی نزدیم تا حالا شما رو هم ندیدیم بفرمایید بیرون...
دامیار: چرا ایشون گفتن که مادر پسرم اومده مهد...
و بعد به من اشاره کرد...
من: بله من گفتم اما من ایشون و نگفتم...
خانمی که اومدن اینجا گفتن تابان هستن ...
زن برگشت سمتِ دامیار و گفت:
زن: اون خواهرِ عفریتت بوده... خیالت راحت شد؟
اوه اوه... خواستم بگم تو که عفریته تری... اما یه لحظه به این فکر کردم جونم خیلی بران عزیزترِ کافی بود حرف بزنم تا بیفته روم و تیکه تیکم کنه...
دامیار ساکت شد و نشست رو صندلی و زن گفت:
من نه با تو نه اون توله سگت کاری ندارم خیالت راحت خداحافظ...
نچ نج این مادرش بود؟ دوز از جونِ نامادریِ سیندرلا... یه ذره مهرِ مادری اگه تو اون قلبش پیدا میشد حداقل نمی گفت اون... مگه پسرش اسم نداشت؟
من: اقای تابان من نمی فهمم جر و بحثِ شما برای چی باید به اینجا کشیده شه...
تابان: خانم اون کسی با شما حرف زده خواهرم بوده نه خانمم... من از خانمم جدا شدم و ایشون هیچ حقی نداره نه پاش و اینجا بزاره و نه نظری زاجع به پسرمون داشته باشه... از نظر قانون هم رد صلاحیت شده... شما که گفتین اومده اینجا واقعا تمومِ تنم لرزید چون ایشون اصلا زنِ قابلِ اعتمادی نیستن... من هم کنترلم و از دست دادم... واسه هر کسی پیش میاد... متاسفم...
من: شما باید از روز اول این و می گفتین و می گفتین که خواهرتون حکمِ مادر رو برای دامون داره... نه اینکه خواهرتون خودشون رو همسر شما معرفی کنن...
دامیار: اون اینکارو نمی کنه حتما شما اشتباه متوجه شدید...
من: در هر صورت من اومدم پیشگیری کنم از یه مشکل یه مشکل جدیدتر هم درست شد....
دامیار در حالی که معلوم بود هنوز عصبیِ و سعی داره که آرامشش و حفظ کنه گفت:
دامیار: حق با شماست... گفتم که متاسفم...
دامیار: واینکه من سعی می کنم وقت بیشتری برای پسرم بزارم و توجه بیشتری بهش داشته باشم.. پسر من از وقتی لج و لجبازی مادرش شروع شد یکم رفتاراش عوض شده... من دیگه نمیدونم باید چکار کنم... اما می گید روانپزشک می گید مشاور... چشم برای پسرم هر کاری می کنم... هر کاری که طبق گفتۀ شما اون و به دوران بچگیش برگردونه و بتونه لذت کافی رو از این روزا ببره...ببخشید که جو و محیط و بهم ریختم با اجازه ...
و بلند شد و رفت بیرون...
مولایی: معلومِ فشار زیادی و تحمل می کنه ها...
من: نمی دونم... اما میدونم که باید ما هم کمکش کنیم.. با نوشین و مریم حرف میزنم با یکم تحقیق می تونیم رفتاری با دامون داشته باشیم که کم کم درستش کنه... از همین مهد هم باید شروع شه... پدرش که نه... اما با عمشم میشه صحبت کرد...
من: نوشین ول کن بابا این از روز اول من و ساده دیده دلیلی نداره آرایش کنم... الان فکر می کنه چه خبره... واای نه تروخدا اَبروم و خودم زیرش و همیشه تمیز می کنم بهش دست نزن...
نوشین با تمرکزی بسیار زیاد و قیافه ای جدی... موچین به دست افتاد به جونم...
من: نوشین مامانم تو خونه رام نمیده نازک نشه...
نوشین: لال مردی خورشید... فقط میخوام یه خط بالا و پایینش بندازم...
من: خوب با تیغ بنداز بزار زود در بیاد...
نوشین: تیغ هم پوستت و خراب می کنه... هم موهای ابروت و زشت می کنه هم کلفت....
من: کلاس آرایشگری رفتی؟
نوشین: نه بابا مگه بیکارم...؟
من: بیا حالا یه کلم درس ازت بپرسم مثل خر گیر می کنی توش... اینو هنوز کلاسشم نرفته مثل خر تبهر داری...
مریم خنده ای کرد و گفت: بیا نوشین این استعدادش عاالیه... دو روز پیشِ ما مونده کلا راه افتاده...
خندیدم و گفتم: این نوشین من و به هر کاری وا میداره... باهاش باید اینجوری حرفید...
من: بسه دیگه تمومش کن بابا نوشین...
خواستم بلند شم که به زور من و نشوند...
نوشین: بتمرگ سر جات خورشید... یه جا بشین تا نگفتم مریم دست و پات و ببنده... دیوونه اینجوری زودتر خرابت میشه...
من: ای مُردشورت و ببرن نوشین با این حرف زدنت و طرز فکرت...
نوشین: ایشاالله تورو هم تو قصار خونه بشورنت تا من انقدر حرص نخورم... بابا یه دقیقه بمیر حرف نزن اون دنیا حرص این دنیا هم حرص؟ خِیر نبینی خورشید...
من: زهر مااار توام...
بلاخره به هر زوری بود هر کی یه چیز از تو کیفش در اورد و منو یکم ارایش کرد...
یه نگاه تو اینه به خودم انداختم...
من : اووو اینهمه زیر دستات جون دادم... همین؟ اینکه هیچیش معلوم نی...
نوشین: به من چه مژ های خودت مثلِ گاو خیلی فر خورده... منم دیدم اصلا نیازی به ریمل نیست... همون یکم رژ و رژ گونه زدم... یکمم سایه پشت چشمِ کور شدت....
من: مرسی واقعا...
بعد از خدافظی از بچه ها از مهد اومدم بیرون و ماشینِ محسن و دیدم...
لبخندی زدم و رفتم سمتش...
نشستم و گفتم: سلام ببخشید دیر شد همیشه نیم ساعت اینور اونور میشه...
محسن: سلام ... من که چیزی نگفتم... میدونی تا حالا چقدر دعا به جون خریدم...
با سوال بهش نگاه کردم...
خوب از بس اینجا وایسادم یه باغ زیر پام سبز شد مردم یه فضای سبزِ مجانی افتادن دیگه...
من: اِ محسن... خوب تقصیر من نبود که....
محسن: جانِ محسن... باشه عزیزم خسته نباشی...
ای خدا این یهو چه جو می گیرش با این حرف زدنش...
آروم گفتم: ممنون... توام...
محسن: منم ممنون... و بعد راه افتاد...
محسن: کجا برم؟ کدوم کافی شاپ؟
من: نمی دونم ... هر جا خودت دوست داری و انتخاب کن... فقط یه جای پرت و دور نباشه...
محسن: ای بابا تو هنوزم به من شک داری؟
من: نه دوستی ام این چه حرفیه؟ اما خوب یه ذره شک و همه دارن دیگه...
محسن: هیف که دوستت دارم ....
من: خوب اگه دوستیت و دوست نداشتی چی میشد...؟
محسن: هیچی یه کار می کردم که بهم اعتماد پیدا کنی...
من: اعتماد و جلب می کنن محسن جان...
محسن: همون دیگه جلبش می کردم... می گم یهو بریم یه جا شامم بخوریم...
اون لحظه میخواستم بگم بابا بچه پررو فکر جیب منم باش اما چیزی نگفتم و به یه باشه اکتفا کردم...
یا جا پارک کرد و پیاده شدیم...
من: کجا؟
محسن: بیا دیگه...
به تابلوی بزرگی که روبه روم بود نگاه کردم « صفاهان »
تو دلم گفتم ای تو روحت محسن... آخه من باید کل حقوقم و که بدم اینجا که...
ای خدا بعد از قرنی ما یه پولی در آوردیماا...
انقدر عصبی شده بودم که نفهمیدم محیطِ اطراف چه جوریِ...
یه نگاهی به اطراف انداختم... قشنگ بود... .. یه آب نمای بزگ وسط بود که از بالا تا پایین رو شامل میشد... و سمت راست و چپش تختارو چیده بودن... رو یه قسمتاییش از چراغ نفتیایِ قدیمی گذاشته بودن و همونا شده بود کل نور جا به اون بزرگی ...
محسن: کجایی تو؟
من: دارم به اینجا نگاه می کنم... قشنگِ...
محسن: آره من که فقط برای صدای آبش میام... انگار آدم کنار یه رودخونه نشسته...
من: آرامش داره...
محسن: آره یه آرامش خاصی بهم القا میشه....
برامون منو آوردن و بعد از سلام و خوش آمد گویی دادش دستمون...
محسن: بهتر اول شام بخوریم... بعد شیرینی اولیت...
سرم و به نشونه تایید تکون دادم و منو رو باز کردم... اَه چرا تو این منو قیمت نزده بود.... شاید یکی بخواد ارزونترین و انتخاب کنه...
دلم میخواست اون لحظه اینو بکنم تو حلقِ محسن.... کاش بش می گفتم بریم همون رستوران عمو حسینِ خودمونا!
محسن: من کباب ترش می خورم تو چی؟
تو دلم گفتم کوفت بخور تو یکی... و گفتم:
من: برگ ... مخصوص...
محسن: سالاد ... زیتون... نوشابه...؟
من: نوشابه که دوست ندارم... اما دوغ میخورم... سالادم نمی خوام.. اما زیتون پرورده...
محسن: منم همونایی که خانم گفتن...
مرد تعظیمی کرد و رفت...
محسن: چرا نوشابه دوست نداری؟
من: از بچگی از نوشابه بدم میومد... شاید تو کل عمرم یه قلوپ نوشابه خوردم از اون به بعد دیگه نه...
محسن: خوب چرا؟
من: از طعمش و گازی که داره بدم میاد...
محسن: اما مردا عاشق اینجور چیزاییم...
من: شما مردا کلا عاشقین...
محسن سرش و اورد جلو تر و گفت: جونِ من؟
خندیدم و گفتم جونِ تو...
دوباره رفت عقب و گفت: با اینکه بی آرایش و با آرایش خوشگلی...اما من سادت وبیشتر دوست دارم...
ای بابا آخه بگو به تو چه... ای بمیری نوشین که نمی تونی بیکار بشینی.... الان فکر می کنه چه خبرِ
محسن: من از شرکت اومدم اینجا وقت نکردم برم خونه ببخشید دیگه لباسم خیلی مناسب بیرون نیست...
یه نگاه به لباسای خودم انداختم و گفتم:
شما ببخشید... خندید و گفت:
محسن: لباسای تو که حرف نداره... بنظرم تو گونیَم تنت کنی بهت میاد...
من: یعنی اینا حکمِ گونی داره الان؟
محسن: نه بابا... مثل اینکه بد گفتم... منظورم این بود که همه چی بهت میاد...
من: لباسای شما هم مشکلی نداره خوبه...
محسن : ممنون...
محسن: راستی خورشید کی این اسم و برات انتخاب کرد؟
من: بابا...
محسن: اسمِ خیلی قشنگیِ...
من: مرسی...
محسن: من برم دستم و بشورم الان میام...
من: منم برم؟
محسن: بفرما ... همراه من بیا...
لبخندی زدم و بلند شدم...
محسن: کیفت و بزار چیزی نمیشه!!!
خواستم بگن هزار تومنمم کم شه از حلقومِ تو می کشم بیرون اما کیف و گذاشتم رو تخت و باهاش رفتم...
****
چه با نمک غذا می خوره ها... نگاه کن... مثلا می خواد بگه با کلاسم...
نه خورشید چرا چرت می گی اگه تظاهر به با کلاس بودن می کرد که می فهمیدی نگاه کن کلا همه جوره عااالیه...
محسن: چرا نمی خوری خورشید دوست نداری؟
من: چرا دوست دارم... دارم می خورم...
محسن: میخوای چیز دیگه سفارش بدی ؟
من: نه بابا من عاشقِ برگم...
محسن: من که حسابی اشتهام باز شده ...
پسرۀ پررو فکر کرده من سر گنج نشستم .. کور خوندی اگه فکر کردی من الان بهت تعارف می کنم بازم چیزی سفارش بدی ...
بلاخره غذا خوردیم و تموم شد... من همراه غذا حرصم خوردم که واقعا مزه داد بهم...
نچ نچ خورشید تو که خسیس نبودی... حالا اشکال نداره یه بارِ دیگه... عوضش ببین چقدر خندوندت و خوش گذشت...
لبخندی زدم و گفتم:
من: محسن من جا برای نسکافه و چیزِ دیگه ندارم... بقیۀ شیرینی باشه برای بعد تازه دیرمم شده...
محسن نگاهی به ساعتش انداخت و گفت: مثل اینکه بابات خیلی سخت گیرِ...
سرم و انداختم پایین و گفتم:
من: بابا عمرش و داده به شما...
محسن: اوه متاسفم... نمی خواستم نارحتت کنم...
سرم و آوردم بالا و سعی کردم با لحن شاد حرف بزنم...
من: اما مامان تا دلت بخواد سخت گیرِ...
محسن: خوب حقم داره مسئولیتش چند برابرِ...
من: اوهوم...
محسن رفت پایین تا کفشاش و بپوشه...
منم به تبعیت از اون...
صورتحساب و از تو سینی برداشت و رفت...
من: صبر کن من بیام طول میکشه کفشم و بپوشم...
پسرۀ دیوونه رفت...
رفتم پیشش...
من: مگه مهمون من نبودی؟
همینجوری که میرفت بیرون سمتِ ماشین گفت:
محسن: چرا بودم...
من: پس چرا حساب کردی/ چقدر شد؟
محسن اخم شیرینی کرد و گفت:
محسن: بیا بریم ببینم... تا وقتی یه مرت با یه زنِ که زن دست تو جیبش نمی کنه...
خندیدم و گفتم:
من: خوب من قرار بود بهت شیرینی بدم...
محسن: خوب شما همینکه افتخار همقدم شدن و به بنده دادی خودش یه شیرینیِ بزرگِ...
من: جدی؟
در و برام باز کرد و با دستش راهنماییم کرد داخلِ ماشین...
محسن: جددی...
چه جنتلمن... نچ نچ خدایا چقدر چرت و رت به این بیچاره گفتم...
خودشم نشست و گفت:
محسن: خوب خورشید خانوم... حالا شیرینیِ اصلیم مونده...
من: چه خبره مگه؟ موفقیت کاری چه ربطی به من داره ؟
محسن: خوب شما قدمت خوب بود واسه زندگیِ من وگرنه بختِ این کار خیلی وقت بود خوابیده بود...
من: خوب چه خوب... به سلامتی...
محسن اومد بین دو صندلی و برگشت عقب .. فکر کنم میخواست چیزی بردارِ در همون حالم گفت:
محسن: سلامت باشی...
با یه جعبه کادو ناز برگشت و نشست سر جاش...
محسن: من تو شیرینی دادن بیشتر به نفعِ خودم کار کردم... دیگه باید ببخشی... و اینکه سعی کردم تا حد ممکن سلیقم دخترونه باشه...
جعبه و با تردید گرفتم و گفتم:
من: ممنون چی هست؟
محسن: خوب بازش کن...
در جعبه و برداشتم و گذاشتم رو پام و تو جعبه و نگاه کردم...
جعبه پر بود از عروسکایی که شاید اندازشون یک سانتی متر بیشتر نبود...
حس بچه گانم گل کرد و گفتم:
من: واااای چقدر اینا توشولویِ... نااااسی چقدر دوسشون دالم...
محسن خنده ای کرد و ماشین و روشن کرد...
محسن: کادوی اصلیت بینشونِ...
دستم و انداختم تو جعبه و از بینش یه چیزِ مستطیلی آوردم بیرون...
با تعجب بهش نگاه کردم...
محسن: دوس داری؟
من: اما این خیلی زیادِ... من نمی تونم قبولش کنم...
محسن: کادو رو پس نمی دن هر چی که باشه... هر کی هم به اندازۀ وسعش کادو می خره پس بگو دوسش داری یا نه؟ اگه دوسش داری که مبارکت باشه اگه نه بریم عوض کنیم... مغازه واسه دوستمِ می تونیم عوض کنیم...
من: واسه اینکه دیگه ناراحت نشه حرفی از قبول نکردن کادو نزدم اما گفتم:
من: مررررسی... خوب کادو رو که عوض نمی کنن... تازه همینم خیلی قشنگِ... ممنون فقط کاش یکم ارزونتر بود...
من می خواستم برم ازین یازده دو صفرا بخرم...
محسن: گوشی گوشیه فرقی نداره اما این به تو بیشتر میاد... حالا دیگه حرف نباشه...
فقط من برات سیم کارتی که خریدمو هنوز شمارش و ندارم... شانسی یکی و برداشتم... گفتم اگه دوست داشتی خودت بهم اس ام اس بدی....
من: جدا؟ مگه میشه ادم به دوستش شمارش و نده؟
محسن: قربونت پس می تونم شمارت و داشته باشم؟
من: حتما...
در داشبورد و باز کرد ..
محسن: اون پکه رو بردار... بی زحمت بعد درم ببند... بعدم سیم کارتت و بنداز و شمارتم لطف کن که صبرم تموم شد...
من: باشه بابا چه عجله ایه؟
محسن: باور کن حالا که خودت راضی هستی شمارت و داشته باشم اگه برام میس نندازی تا شب خوابم نمیبره جونِ خورشید...
من: باشه... حالا فعال هست؟
محسن: آره احتمالا باید فعال باشه...
سیم کارت و از پکش درآوردم و انداختم تو گوشی...
من: لمسییه نه؟
محسن: آره... کلا تاچِ...
من: چه جوری روشنش کنم؟ من تاحالا گوشی نداشتم...
محسن: کنارش یه جا هست که یه کنده کاری روش داره دستت و بزار رو اون روش میشه...
من: اوهوم... روشن شد... فکر کنم کار باهاش خیلی سخت باشه من تا یاد بگیرم خرابش کردم که...
محسن: فدای سرت یه موفقیت کاریِ دیگه یه گوشیِ دیگه...
من: وای نه تو چه راحت حرف میزنی...
محسن: خوب عملش راحت تر از حرفِ منِ...
سر کوچه نگه داشت...
من: الان شمارم افتاد ؟
محسن: آره...
محسن: نبرمت تا در خونه دیر وقتِ...؟
من : نه زودتر از اون شب رسیدم که... ممنون بابت همه چی... یه شیرینی خواستی ببین چقدر برات تموم شد.. حتما دیگه میری پشت سرتم نگاه نمی کنی...
محسن کمی اومد جلوتر و تا من و که بیرون ماشین بودم بهتر ببینه...
محسن: خودم خواستم... لیاقتت بهتر از ایناست خانم... در ضمن من حالا حالا ها بیخِ ریشتم... حالا بیا برو من ببینم میری تو خونه...
لبخندی زدم و عقب عقب رفتم... دستی به صورتم زدم و گفتم: من که ریش ندارم ...
من: در هر صورت ممنون...
من: برای همه چی...
امیدوارم همش بدون درخواست و بدون ادعا باشه...
محسن: هست... منم از جنسِ وجود توام... جنسِ وجدانت و آدمیتت...
من: خوشحالم... دوست خوبی هستی... امیدوارم بمونی... یه دوست خوب بمونی...
برگشتم و پر انرژی به راهم ادامه دادم...
محسن: خورشید...
برگشتم و نگاش کردم...
محسن: صبر کن...
ماشین و پارک کرد و پیاده شد...
محسن: دلم راضی نمیشه تنها بری... ببین چراغای کوچتون شکسته... دیشب روشن تر بود...
من: جای نگرانی نیست...
محسن: برو دختر... جلوت و نگاه کن...
رسیدم دم در خونه... محسن از اونور پشت سرم میومد جوری که کسی نمیدیدش...
کلیدارو از تو کیفم در اوردم و در و باز کردم... اومدم تو حیاط و دستی برای محسن تکون دادم و رفتم تو خونه...