تولد

رفتی؟

رفتی!

رفتی

گفته بودی که میروی

گفته بودی که نخواهی رفت...

گفته بودی که از شدت ِ دوست داشتنت نترسم

گفته بودی که بترسم از روزی که این دوست داشتن به نداشتن تبدیل شود...

گفته بودی که هرگز از بخشیدنت، از فرصت های دوباره ای که به تو میدهم و داده ام، پشیمان نخواهم شد

راست گفته بودی...

فرصت های دوباره ای که به تو دادم، فرصت های مکرری بود که به خودم برای "بازهم" داشتنت داده بودم...

و امروز که تنها کلامی که تو میشناسی، "نمیخواهم" است، چطور میتوانم پشیمان باشم ازینکه من به تو هزاران بار فرصت دادم و تو حتی یک بار هم...

اکثریت میهمانان ِ این سرا بدرستی مرا نمیشناسند

و هرگز به قدر تو نخواهند شناخت

تنها توئی که میدانی چه غروری، چه کِبری، چه ابهتی و چه ادعائی را به زانو در آوردی و بس

به خاطر این پیروزی تبریک مرا از صمیم قلب پذیرا باش

مهم نتیجه است که پیروزی ِ توست

مهم نه نوع ِ پیروزیست که جوانمردانه است یا ناجوانمردانه و نه طرف ِ مبارزه که دوست است یا دشمن

اصولا بی رحمی ات ستودنیست، تو اسطوره ی عاشق کُشی هستی و درود من بر تو باد

برایت چه میتوانم بخواهم؟

جز خیر؟ جز موفقیت؟

جز بهترینها هیچ چیز نمیتوانم برایت بخواهم

برایت آرزو میکنم:

دستانی را که نوع ِ گرمایشان، دلت را به وسوسه ی دوباره داشتن ِگرمای دستانی که دور انداختی نیاندازد

قلبی را که بتواند تنها و تنها تو را در خود جای دهد و گنجایش زیادی اش برای دیگران، تو را به هوس قلب کوچک و دنجی که شکستی نیاندازد

چشمانی را که نگاه ِشان، تو را به فکر تصاحب دوباره ی برق چشمانی که با دیدن تو، تمام نیمه ی تاریک ِ دنیا را روشن میکرد نیاندازد

صدائی را که چنان بر دل و جانت بنشیند، که نخواهی تجربه کنی دوباره شنیدن ِ صدائی را که، از عمق جان ِ منادی اش با تو سخن میگفت

آغوشی را که زود سرد نشود، که تا ابد گرم و همیشه مهیای فرود تو باشد و بماند...

بوسه ای که تداوم و تناوب و حرارتش هرگز فرو ننشیند، تا مبادا که دلت طلب کند، بوسه های از سر مهر و عشقی بی پایان را که باز پسشان دادی

برایت آرزو میکنم رفیقی را که تا انتها نفس کم نیاورد، آنگونه که تو برای من کم آوردی

برایت آرزو میکنم که تا ابد، بازوانت با زانوانت قهر باشند و هرگز تجربه نکنی آنچه دست و زانوی مرا با هم آشتی داد