همه چهره ی آرامت را می بینند...
همه صدای خنده هایت را می شنوند..
هیچ کس حس نمی کند دل نا آرام ت را, تنهاییت را
بغض گلویت را...
دست خودت نیست, "باید" جلوی دیگران بخندی...
هیچ کس نمی داند وقتی به چهار دیواری اتاقت می رسی
غصه ها رو از پشت درب بر می داری و به
حال امروزت افسوس می خوری...!
کاش اتاقت انبار غصه هایت نبود....
کاش تخت خوابت جای خوابت بود, نه گریه هایت...
داداشی یا عاشق؟ 
