الهی سوگند به بلندی درخت چنار و به ترشی رب انار
ترحمی بنما بر این بنده بی بخار بی کارو بی عار
که دمارش را بر آورده روزگار.
ای خالق مدرسه و ای به وجود آورنده فرمول های حساب و هندسه!
ای خدای عزیزم بیزارم از این نیمکت و میزم
دانش آموزی سحر خیزم که هر روز صبح زود ساعت 10 از خواب برمی خیزم
و روز های شنبه تا پنجشنبه اغلب از مدرسه می گریزم
که من انسانی نحیفم و در کلاس درس بسیار ضعیفم
اگر چه نزد معلم و دانش آموزان خیلی خوار و خفیفم
ولی خارج از مدرسه به هرکاری حریفم
ای خالق شهرستان های کرمان و یزد و رشت نمره انضباط مرا داده اند هشت
دیگر به چه امیدی می توان سر کلاس درس نشست؟
آن جا که معلم هم نمی کند گذشت
چه کنم اگر سر نگذارم به کوه و به دشت؟
الهی می دانی که من کیستم
هر چند که دانش آموزی فعال ودرس خوان نیستم
ولی چه قدر عاشق نمره بیستم.
ضددختر
داداشی یا عاشق؟ 
